c. 1992
Dumalo ako sa kaarawan ng aking pinsang magpi-pitong taong gulang. Naka-fairy costume siya noon at may magic wand pa. Sa kaliwa’t-kanan niya ang mga alagad na mga bagets din na nakaporma. Sasayaw sila bilang isang malaking handog para sa mga imbitado.
“E Kasi Bata” ang saliw na musika. Naaalala ko pa kung paano ang tugtog nito. Ganito: “E kasi bata! (Ten! Den!),” sabay taas ng kili-kili ng pinsan ko sa bandang “ten! den!”.
Kung bakit hinding-hindi maalis sa isip ko ang pangyayari sa araw na ‘yon ay dahilan sa nangingitim na kili-kili niya habang tinataas niya ito sa “ten! den!”.
Leave a Reply